ΜΠΑΛΑΝΤΑ  ΣΤΟΥΣ  ΑΔΟΞΟΥΣ  ΠΟΙΗΤΕΣ  ΤΩΝ  ΑΙΩΝΩΝ

ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ : (1896 – 1928 )  Αντιπροσωπευτικός  ποιητής  της  γενιάς  του  μεσοπολέμου ( της  γενιάς  του  1920 ).  Η  ζωή  μακριά  από  την  Αθήνα   λόγω  του  επαγγέλματος  του  πατέρα  του  και  του  ίδιου  αργότερα  τον  γέμιζε  απελπισία.  Αυτοκτόνησε  τον  Ιούλιο  του  1928  στην  Πρέβεζα.                                                                                                  Η  ποίησή  του  σχετίζεται   με  το  έργο  Γάλλων  κυρίως  ποιητών.  Τη  διακρίνει  η  απογοήτευση,  η  διάθεση  φυγής,  η  πικρία  και  η  απαισιόδοξη  στάση  απέναντι  στη  ζωή.  Εκφράζει  ένα  πνεύμα  διάλυσης  και  παρακμής.  Στόχος  της  είναι  η  προσωπική  λύτρωση    αλλά  στο  τέλος  ο  κεντρικός  άξονας  της  βιοθεωρίας  που  προβάλλεται   είναι   ο  θάνατος.  Ο  τρόπος  έκφρασης  που  κυριαρχεί  είναι  ο  σαρκασμός  και  ο  αυτοσαρκασμός.  Η  ποίηση  του  Καρυωτάκη  επηρέασε  τους  σύγχρονους  με  αυτόν  και  μερικούς  μεταγενέστερους   ποιητές  αλλά  το  έργο  του  αναγνωρίστηκε  μετά  το  θάνατό  του.  Ποιητικές  συλλογές  του  είναι : Ο  πόνος  του  ανθρώπου  και  των  πραγμάτων             ( 1919),  Νηπενθή ( 1920 ),  Ελεγεία  και  σάτιρες ( 1927 ),  Άπαντα  τα  ευρισκόμενα  Α’ και  Β’( 1965 )

Το  ποίημα  Μπαλάντα  στους  άδοξους  ποιητές  των  αιώνων  ανήκει  στη  συλλογή  Νηπενθή ( νηπενθής : αυτός  που  έχει  αποβάλλει  τη  λύπη,  το  πένθος ),  που  αποτελεί  την  απάντηση  στη  μη  αναγνώριση  της  πρώτης  του  συλλογής  και  είναι  μπαλάντα.                  Δηλαδή,  είναι  είδος  ποιήματος  με  σταθερή  μορφή  και  με  δραματικά,  επικά  και  λυρικά  στοιχεία.  Αποτελείται  από  τέσσερις  στροφές,  τρεις  οκτάστιχες  και  μία  τετράστιχη,  την  επωδό.  Στο  τέλος  κάθε  στροφής  επαναλαμβάνεται  ο  ίδιος  στίχος  ως  μοτίβο ( ρεφρέν ).  Το  είδος  γνώρισε  μεγάλη  ακμή  στο  μεσαίωνα,  ενώ  το  19^ο αιώνα  χρησιμοποιήθηκε  από  μεγάλους  ποιητές  της  Αγγλίας,  της  Γαλλίας  και  της  Γερμανίας.           Μεταγενέστερα  ευδοκιμεί  η  ελεύθερη  μπαλάντα,  δηλαδή  αφηγηματικό  ποίημα  με  κάπως  μεγάλη  έκταση  και  ποικίλο  περιεχόμενο.  Στην  Ελλάδα  ο  όρος  χρησιμοποιείται  και  για  να  ονομάσει  τις  παραλογές ( δημοτικά  τραγούδια  με  έκταση  και  ολοκληρωμένη  υπόθεση,  όπως  και  οι  μπαλάντες )                                                                                            Η  τεχνοτροπία  που  ακολουθεί  ο  ποιητής  είναι  ο  συμβολισμός  στη  μορφή ( όχι  στο  περιεχόμενο  με  λέξεις – σύμβολα )  με  την  αψεγάδιαστη  επεξεργασία  του  στίχου,  τις  ηχητικές  αρετές ( απουσία  χασμωδιών,  πολύ  εύηχες  και  πλούσιες  ομοιοκαταληξίες,  μουσικότητα )  και  τη  μελαγχολική  διάθεση  που  αποπνέει  το  περιεχόμενο  του  ποιήματος.                                                                                                                                                                     Το  περιεχόμενο  του  ποιήματος  είναι  στοχαστικό,  αφού  αναφέρεται  στην  τραγική  αυταπάτη  των  ατάλαντων  ποιητών,  που  φαντάζονται  ότι  θα  αποκτήσουν  στο   μέλλον  αναγνώριση  και  δόξα                                                                                                                                                   Η  δομή  του  ποιήματος : α’ στροφή ( α. Οι  ταλαντούχοι  ποιητές  που  δοξάστηκαν  αργότερα – 6  στίχοι ,  β. Η  προσωπική  στάση  του  ποιητή  στους  άδοξους  ποιητές – 2  στίχοι )     β’ στροφή ( α. Οι  ταλαντούχοι  ποιητές  που  δοξάστηκαν  αργότερα – 3 στίχοι,          β. Αναφορά  στους  άδοξους  ποιητές – 3 στίχοι,  γ. Η  προσωπική  στάση  του  ποιητή  στους  άδοξους  ποιητές – 2 στίχοι )    γ’ στροφή ( α. Αναφορά  στους  άδοξους  ποιητές – 5 στίχοι,    β. Η  προσωπική  στάση  του  ποιητή  στους  άδοξους  ποιητές – 3 στίχοι )     δ’ στροφή ( Ο  ποιητής  και  οι  άδοξοι  ποιητές – 4 στίχοι )                                                                                                    Διακρίνεται  μεγάλη  ποιητική  τέχνη  στη  διάταξη  του  υλικού  του  ποιήματος :                                     α)  Η  θέση  των  άδοξων  ποιητών  παρουσιάζεται  προοδευτικά  στις  3  πρώτες  στροφές                  β)  Οι  ποιητές  που  έχουν  καταξιωθεί – αν  και  αντιμετώπισαν  δυσκολίες – παρουσιάζονται  με  φθίνουσα  σειρά                                                                                                                                     γ)  Η  προσωπική  στάση  του  Καρυωτάκη  απέναντι  στους  άδοξους  ποιητές   δίνεται  με  αυξανόμενη  ένταση  στο  τέλος  της  καθεμιάς  από  τις  3  πρώτες  στροφές  ενώ  στην  τελευταία  στροφή  αποκαλύπτοντας  την  επιθυμία  του  ταυτίζεται  με  αυτοσαρκασμό  μαζί  τους.