ΑΦΗΓΗΣΗ   είναι  η  πράξη  επικοινωνίας  με  την  οποία  παρουσιάζεται,  προφορικά  ή  γραπτά,  ένα  γεγονός  ή  μια  σειρά  γεγονότων,  πραγματικών  ή  μυθοπλαστικών.  Είναι  η  ιστορία  ( διαδοχή  γεγονότων  και  ποικίλες  σχέσεις  που  αναπτύσσονται  μεταξύ  τους )  στην  οποία  αναφέρεται  η  αφηγηματική  διαδικασία  και  ,τέλος,  το  προιόν,  το  αποτέλεσμα  της  αφηγηματικής  διαδικασίας,  το  κείμενο.

ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ   ΑΦΗΓΗΣΗ   στην  ιστορία,  στη   λογοτεχνία,  στις  ειδήσεις,  στις  καθημερινές  συζητήσεις,  σε  πολλές  μορφές  τέχνης

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ   ΑΦΗΓΗΣΗ  είναι  η  γραπτή  παρουσίαση  της  ιστορίας  (του  συνόλου  των  γεγονότων )  που  συνιστούν  την  υπόθεση  ενός  αφηγηματικού  κειμένου.

ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ  είναι  η  επιστήμη ( κλάδος  της  λογοτεχνίας )  που  μελετά  και  αναλύει  τα  λογοτεχνικά,  αφηγηματικά  κείμενα,  ώστε  να  απαντήσει  στις  ερωτήσεις:                                α) ποιος  αφηγείται;  (αφηγητής- οπτική  γωνία – εστίαση  ) β)  τι  αφηγείται;   (  αφηγηματικό  περιεχόμενο  - υλικό  )  γ)  πώς   αφηγείται   (  αφηγηματικές  τεχνικές  - τρόποι:  ύφος,  γλώσσα,  τόνος,  εκφραστικά  μέσα,  ιδιαίτεροι  εκφραστικοί  τρόποι,  χώρος  και  χρόνος  της  αφήγησης  )

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ  ΤΗΣ  ΑΦΗΓΗΣΗΣ  είναι   ο  συγγραφέας,  ο  αφηγητής   και  ο  αναγνώστης

ΑΦΗΓΗΤΗΣ  είναι  το  πρόσωπο  που   αφηγείται,  που  μεταφέρει  λεκτικά – προφορικά  ή  γραπτά -  μια  ιστορία  σε  άλλους,  που  αναλαμβάνει  την  ευθύνη  της  αφηγηματικής  πράξης. Είναι  ο   φορέας  της  αφήγησης,  ένα  γλωσσικό  υποκείμενο. Είναι,  δηλαδή, μια   λειτουργία  του  κειμένου  και  όχι  ένα  πρόσωπο. Είναι  μια  περσόνα,  ένα  μυθοπλαστικό  υποκείμενο  που  μιλά  και  ανήκει  στον  κόσμο  του  λογοτεχνικού  έργου. Ενδεχομένως,  να  εμφανίζει  κάποια  μορφή  συγγένειας  με  το  υπαρκτό – ιστορικό  πρόσωπο  που  ονομάζουμε  συγγραφέα  αλλά  σε  καμία  περίπτωση  δεν  ταυτίζεται  μ’αυτόν. Τελικά,  είτε  είναι  φανερός  είτε  είναι  καλυμμένος,  είναι  απαραίτητος  στην  αφήγηση.

ΤΥΠΟΙ  ΑΦΗΓΗΤΗ  ( με  κριτήριο  τη  συμμετοχή  του  αφηγητή  στην  ιστορία )                                                       ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ  ή  ΟΜΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ: είναι  ένα  από  τα  πρόσωπα  της  διήγησης,  αφού  συμμετέχει  στην  ιστορία  ως  βασικός  ήρωας/  πρωταγωνιστής  ή  ως  απλός  παρατηρητής  / αυτόπτης  μάρτυρας. Βλέπει  από  εσωτερική  οπτική  γωνία,  από  την  οπτική  γωνία  ενός  προσώπου  της  ιστορίας ( αφήγηση  με  εσωτερική  εστίαση ). Η  εμπειρία  που  μεταδίδει  είναι  προσωπική,  περιορισμένη. Αφηγείται  σε  α’  πρόσωπο ( μίμηση  ή  άμεση  αφήγηση )                                                                                                                                Εάν  είναι  ήρωας  του  δικού  του  αφηγήματος,  ο  αφηγητής  ονομάζεται  αυτοδιηγητικός.                              ΜΗ  ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ  ή  ΕΤΕΡΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ:  είναι  πρόσωπο  ξένο  προς  την    ιστορία,  πλαστό,  επινοημένο  από  τον  συγγραφέα  για  να  πει  την  ιστορία. Δε  συμμετέχει  καθόλου  σ’αυτήν. Βλέπει  από  εξωτερική  οπτική  γωνία (αφήγηση  με  μηδενική  εστίαση ).Αφηγείται  σε  γ’ πρόσωπο ( διήγηση  ή  έμμεση  αφήγηση ).  Διακρίνεται  σε  α)  αυτόν   που   βλέπει  μέσα  από  όλα  τα  πρόσωπα ( παντογνώστης )  ή  μέσα  από  το  βασικό  ή  ένα  δευτερεύον  πρόσωπο. Παρατηρεί  και  καταγράφει  τα   πάντα ( αυτά  που  κάνουν,  που  λένε  οι  ήρωες,  αυτά  που  σκέφτονται  ή  σχεδιάζουν )  και  μερικές  φορές  κάνει  και  σχόλια.  β)  αυτόν  που  δε   βλέπει  μέσα  από  κανένα  πρόσωπο.  Δε  σχολιάζει  τα  διαδραματιζόμενα  αλλά  αφήνει  να  μιλήσουν  τα  ίδια  τα  γεγονότα  και  οι  πράξεις  των  προσώπων.  Είναι  αντικειμενικός  παρατηρητής,  αποστασιοποιημένος  από  την  ιστορία.  Έτσι,  ο  αναγνώστης  μένει  ανεπηρέαστος  και  σχηματίζει  τη  δική  του  άποψη.

ΤΥΠΟΙ  ΑΦΗΓΗΤΗ ( με  κριτήριο  το  αφηγηματικό   επίπεδο  όπου  ανήκουν )                                                                     ΕΞΩΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ:  αφηγείται  γεγονότα  ή  πράξεις  που  είναι  εξωτερικά  σε  σχέση  με  το  κείμενο ( συνήθως  αναφέρεται  στις  συνθήκες  διήγησης  ή  δημιουργίας  του )                            ΕΝΔΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ:  αφηγείται  γεγονότα  που  ανήκουν  στην  κύρια  αφήγηση

Ο  συνδυασμός  των  δύο  αυτών  κριτηρίων  δημιουργεί  τους  παρακάτω  τύπους  αφηγητή                                 ΕΞΩΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ –ΕΤΕΡΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ                       ΕΞΩΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ – ΟΜΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ                                                          ΕΝΔΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ – ΕΤΕΡΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ                   ΕΝΔΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ – ΟΜΟΔΙΗΓΗΤΙΚΟΣ

ΟΠΤΙΚΗ  ΓΩΝΙΑ  ΤΗΣ  ΑΦΗΓΗΣΗΣ  είναι  η  προοπτική/ η  σκοπιά  μέσα  από  την  οποία  βλέπει / αντιλαμβάνεται   τα  δρώμενα  ο  αφηγητής.  Μπορεί  να  είναι  εσωτερική  ή  εξωτερική  ανάλογα  με  το  αν  ο  αφηγητής  ανήκει  ή  όχι  στα  πρόσωπα  της  αφήγησης.

Επειδή,  όμως,  στην  αφήγηση  είναι  πιθανό  άλλος  να  βλέπει  και  άλλος  να  μιλά  προτείνεται  ο  όρος  ΕΣΤΙΑΣΗ   ή  ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ  ΣΚΟΠΙΑ.  Ανάλογα,  διακρίνονται  οι  ακόλουθοι    ΤΥΠΟΙ   ΑΦΗΓΗΣΗΣ:  α)  ΑΦΗΓΗΣΗ  ΧΩΡΙΣ  ΕΣΤΙΑΣΗ  ή  ΜΕ  ΜΗΔΕΝΙΚΗ  ΕΣΤΙΑΣΗ:  Ο  αφηγητής   είναι    παντογνώστης,  ξέρει  τα  πάντα  και  διεισδύει  ακόμη  και  στις  σκέψεις  των   ηρώων.  Γνωρίζει  περισσότερα  από  τα  πρόσωπα  του  έργου.  Δεν  εστιάζει  σε  συγκεκριμένο  πρόσωπο  αλλά  βλέπει  μέσα  από  όλα  τα  πρόσωπα.                                                                               Αφηγητής >Πρόσωπα            Τριτοπρόσωπη   αφήγηση                                                                                                          β) ΑΦΗΓΗΣΗ   ΜΕ  ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ   ΕΣΤΙΑΣΗ: Ο  αφηγητής  βλέπει  μέσα  από  ένα  πρόσωπο  του  έργου ( βασικό  ή  δευτερεύον ). Άρα  ξέρει   όσα  του  επιτρέπει  η  ανθρώπινη  φύση  του. Επομένως,  ο  αναγνώστης  δε  μαθαίνει  όλα  τα  γεγονότα  αλλά  μόνο  όσα  υποπίπτουν  στην  αντίληψη  αυτού  του  προσώπου  και  μάλιστα  υποκειμενικά ( περιορισμένη  αφηγηματική  σκοπιά )                                                                                                                                        Αφηγητής = Πρόσωπα             Τριτοπρόσωπη  ή   Πρωτοπρόσωπη   αφήγηση                                                                 Η  εσωτερική  εστίαση  υποδιαιρείται  σε  σταθερή ( η  αφηγηματική  πληροφορία  περνά  από   ένα  μόνο  ήρωα  ),  μεταβλητή ( οι  ήρωες  που  εστιάζουν  εναλλάσσονται  )  και                               πολλαπλή (παρακολουθούμε  το  ίδιο  γεγονός  μέσα  από  τα  μάτια  διαφορετικών ηρώων)                               γ)  ΑΦΗΓΗΣΗ  ΜΕ  ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ  ΕΣΤΙΑΣΗ: Ο  αφηγητής  εστιάζει  έξω  από  κάθε  πρόσωπο  του  έργου  και  γνωρίζει  λιγότερα  από  τα  πρόσωπα.     Αφηγητής  <   Πρόσωπα                                                      Έτσι,  ο  αναγνώστης  βλέπει  τη  δράση  του  ήρωα  αλλά  δε  μπορεί  να  μάθει  τις  σκέψεις  του.( χρησιμοποιείται   κυρίως  σε  αστυνομικά   μυθιστορήματα  ή  σε  ταινίες  τρόμου  )

ΤΙ  ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ  Ο  ΑΦΗΓΗΤΗΣ:  α) ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟ  ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ  ΤΗΣ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ                                          Αφηγείται  γεγονότα  που  συμβαίνουν  και  πράξεις  προσώπων  που  τα  προκαλούν.  Αφηγείται  το  μύθο,  την  ιστορία,  την  υπόθεση  του  λογοτεχνικού  έργου.  Την  ιστορία  αντλεί  ο  συγγραφέας  είτε  από  προσωπικά  βιώματα  και  εμπειρίες  είτε  από  την   ιστορική  πραγματικότητα  είτε  από  τη  φαντασία. Αφηγείται,  ακόμη,  τις  ιδέες,  τις  έννοιες,  τις  καταστάσεις,  τα  συναισθήματα,  τις  εμπειρίες,  τα  μηνύματα  κ.α.  που  περιέχει  ένα  λογοτεχνικό  έργο.        

β)ΤΑ  ( ΔΡΩΝΤΑ )  ΠΡΟΣΩΠΑ  ή  ΠΡΟΣΩΠΑ  ΤΟΥ  ΔΡΑΜΑΤΟΣ  ή   ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ  ή  ΗΡΩΕΣ                                          Αυτά  δεν  υπάρχουν  έξω  από  τον  κόσμο  των  λέξεων,  δεν  είναι  πραγματικά.  Αναπαριστούν  αληθινά  πρόσωπα  με  βάση  συγκεκριμένα  μυθοπλαστικά  τεχνάσματα  και  μοιάζουν  μ’αυτά  λιγότερο  ή  περισσότερο  ανάλογα  με  τις  προθέσεις  του  δημιουργού  τους ( ρεαλιστική  απεικόνηση  ή  απλή  σκιαγράφηση ).  Αποδίδονται  σε  αυτά  γνωρίσματα  άμεσα  όπως  το  όνομα,  η  εξωτερική  τους  εμφάνιση,  οι  κινήσεις  ή  οι  χειρονομίες  τους  καθώς  και  οι  χώροι  και  το  περιβάλλον  στο  οποίο  κινούνται  ή  έμμεσα  όπως  οι  σκέψεις  τους,  οι  πράξεις  τους  ή  οι  σχέσεις  που  αναπτύσσουν  στη  διάρκεια  της  αφήγησης.  Γενικά,  κάθε  μυθοπλαστικός  χαρακτήρας  εξατομικεύει  και  ταυτόχρονα  αντιπροσωπεύει  ορισμένα  τυπικά  γνωρίσματα.  Διαθέτει,  δηλαδή,  κάποια  ιδιαίτερα  γνωρίσματα  που  τον  κάνουν  να  ξεχωρίζει  και,  παράλληλα,  να  εκπροσωπεί  κάτι  πολύ  ευρύτερο  από  τον  εαυτό  του.  Σε  αναλογία,  βέβαια,  με  τα  πραγματικά  πρόσωπα  και  τα  μυθοπλαστικά  είναι  συνηθισμένο  να  μεταβάλλονται  διαρκώς.                       γ)  ΤΗ   ΜΟΡΦΗ  ,  την  εξωτερική  όψη  του  λογοτεχνικού  έργου,   δηλαδή  τη  γλώσσα  και  τα   εκφραστικά  μέσα   ( αν  και  μορφή  και  περιεχόμενο  είναι  στοιχεία  αδιαχώριστα  και , αν  διαχωρίζονται,  αυτό  εξυπηρετεί   καθαρά  πρακτικούς  και  μεθοδολογικούς   λόγους )                               δ)ΤΗ   ΔΟΜΗ,  δηλαδή  τον  τρόπο  και  την  τεχνική  με  την  οποία  τα  μέρη  ενός  κειμένου  οργανώνονται  σε  σύνολο,  ώστε  να  επιτευχθεί  ο  μέγιστος  βαθμός  συνοχής  του  κειμένου ( εξωτερική  αρχιτεκτονική ) αλλά  και  τα  μέρη  από  τα  οποία  αποτελείται  ένα  λογοτεχνικό  έργο.                                                                                                                                                                 ε)ΤΗΝ  ΠΛΟΚΗ,  δηλαδή  τον  τρόπο  με  τον  οποίο  οργανώνεται    και  παρουσιάζεται  το    αφηγηματικό  υλικό  του   κειμένου  -  γεγονότα,  περιστατικά,  επεισόδια,  συγκρούσεις  - και  προωθείται   η   εξέλιξη   του   μύθου(  εσωτερική  αρχιτεκτονική  ) ,  ώστε  να  προκληθεί  το   ενδιαφέρον  του  αναγνώστη.

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΙ  ΤΡΟΠΟΙ:  είναι  οι  τεχνικές  με  τις  οποίες  ο  συγγραφέας/ αφηγητής  εκθέτει  την  ιστορία  του.  Αυτοί  είναι:                                                                                                                                       α)ΔΙΗΓΗΣΗ   είναι  η   τριτοπρόσωπη  αφήγηση  από  αμέτοχο/  μη  δραματοποιημένο  αφηγητή.  Τα  λόγια  των  προσώπων  αναφέρονται  σε  πλάγιο  λόγο  ( έμμεση  αφήγηση )                            β)ΜΙΜΗΣΗ  είναι  η  πρωτοπρόσωπη  ή  τριτοπρόσωπη  αφήγηση  από  πρόσωπο  πλαστό,            επινοημένο  από  το  συγγραφέα  που  μετέχει  στα  γεγονότα/ δραματοποιημένο  αφηγητή                ( άμεση  αφήγηση )                                                                                                                                              γ) ΔΙΑΛΟΓΟΣ  είναι  η  συνομιλία  προσώπων  σε  ευθύ  λόγο  και  σε  α’  πρόσωπο.  Είναι  βασικό  στοιχείο  θεατρικής  τεχνικής  και  η  χρήση  του  προσδίδει  ζωντάνια  και  εκφραστική  δύναμη  στο  έργο                                                                                                                              δ)ΜΙΚΤΟΣ  ΤΡΟΠΟΣ  είναι  συνδυασμός  αφήγησης  και  διαλόγου.  Η  διήγηση  ή  μίμηση  συνδυάζεται  με  την  παρεμβολή  προσώπων/ ηρώων  του  έργου  τα  οποία  διαλέγονται  μεταξύ  τους  (ο  πιο  συχνός  αφηγηματικός  τρόπος  )                                                                                           ε)ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  ΠΛΑΓΙΟΣ  ΛΟΓΟΣ  είναι  η  τεχνική  που  δίνει  στον  αφηγητή  τη  δυνατότητα  να  μεταφέρει  τα  λόγια,  τις   σκέψεις,  τις  διαθέσεις  ή  τα  συναισθήματα  ενός  άλλου  προσώπου  χωρίς  να  αλλάξει  την  τριτοπρόσωπη  αφήγηση  ούτε  το  βασικό   αφηγηματικό  χρόνο ( ιστορικό ).Οι  λέξεις  ή  οι  φράσεις  ενός  ήρωα  μεταφέρονται  από  τον  αφηγητή  χωρίς  την  ύπαρξη  κάποιου  λεκτικού  ρήματος ,  με  αποτέλεσμα  να  επιτυγχάνεται  μια  έντονη  αμφισημία  και  να  προσφέρεται  σημαντική  αφηγηματική ευελιξία ( ενδιάμεσο  στάδιο  ανάμεσα  στον  ευθύ  και  τον  πλάγιο  λόγο ).                                                         Άλλοι   αφηγηματικοί   τρόποι  είναι: η  ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ (   αναπαράσταση  προσώπων,  τόπων,  αντικειμένων,  φαινομένων  που  παρεμβάλλεται  μέσα  στην  αφήγηση  με  στόχο  την  αιτιολόγηση  της  δράσης  των  προσώπων ),  το  ΣΧΟΛΙΟ ( ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ  σχολίων,  σκέψεων,  γνωμών  από  τον  αφηγητή  ,έξω  από  τη  ροή  της  αφήγησης ),  ο  ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ  ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ  ( απόδοση  σκέψεων,  συναισθημάτων,  αναμνήσεων,  συνειρμών  του  ήρωα,  συνήθως  σε  α’ πρόσωπο  και  σε  χρόνο  ενεστώτα,  χωρίς  την  παρέμβαση  κάποιου  αφηγητή ),  η  ΕΝΑΛΛΑΓΗ  ΑΦΗΓΗΤΩΝ,  οι  ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ,  οι  ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ,  τα  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ,  τα  ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ,  οι  ΑΛΛΗΓΟΡΙΕΣ  κ.α.

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΣ     ΧΡΟΝΟΣ

Διακρίνεται  σε:   α)   ΧΡΟΝΟ  ΤΗΣ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ ( φυσικός  χρόνος  στον  οποίο  εκτυλίσσεται  η  ιστορία,  η  φυσική  σειρά  των  γεγονότων  )  και  β)  ΧΡΟΝΟ  ΤΗΣ  ΑΦΗΓΗΣΗΣ ( οριοθετείται  από  την  αρχή  μέχρι  το  τέλος  της  αφήγησης .   Δε  συμπίπτει  με  το  χρόνο  της  ιστορίας,  επειδή  τα  γεγονότα  της  αφήγησης  δεν  ακολουθούν  πάντα  τη  φυσική/χρονική  σειρά   με  αποτέλεσμα  να  προκύπτουν   ΑΝΑΧΡΟΝΙΕΣ  ( παραβιάσεις  στη  φυσική  σειρά  των  γεγονότων ). Αυτές  διακρίνονται  σε:  ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ / ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΕΣ  ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ          -σύντομες  ή  εκτεταμένες  -( κατά  τις  οποίες    διακόπτεται  η  κανονική    χρονική  σειρά  των  συμβάντων   για  να   εξιστορηθούν    γεγονότα  του  παρελθόντος ),                                                                ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ / ΠΡΟΔΡΟΜΕΣ  ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ  ( κατά  τις  οποίες  γίνεται  λόγος  εκ  των  προτέρων  για  γεγονότα  που  θα  γίνουν  αργότερα,  σε  ένα  μελλοντικό  σημείο  της  αφήγησης  ),   IN   MEDIA  RES  (  η  αφήγηση  ξεκινά  με  το  κρισιμότερο  σημείο  της  πλοκής  και  έπειτα,  με  αναδρομή  στο  παρελθόν,  παρουσιάζονται  όσα   προηγούνται  του  σημείου   αυτού ),  ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ / ΠΑΡΕΜΒΛΗΤΗ ( ΕΜΒΟΛΙΜΗ )  ΑΦΗΓΗΣΗ  (κατά  την  οποία  διακόπτεται  προσωρινά  η  φυσική  ροή  των  γεγονότων  και  γίνεται  αναφορά  σε  άλλο  θέμα   που  δε  σχετίζεται  άμεσα  με  την  υπόθεση  του  έργου ),  ΠΡΟΙΔΕΑΣΜΟΣ /   ΠΡΟΣΗΜΑΝΣΗ  ( ψυχολογική  προετοιμασία  του  αναγνώστη  για  το  τι  πρόκειται  να  ακολουθήσει ),  ΠΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ( τρόπος  διευθέτησης  των  γεγονότων,  ώστε  η  εξέλιξη  της  πλοκής  να  είναι  για  τον  αναγνώστη  φυσική  και  λογική )

ΧΡΟΝΙΚΗ    ΔΙΑΡΚΕΙΑ   του  χρόνου  αφήγησης  σε  σχέση  με  το  χρόνο  της  ιστορίας                                                                                                                                                                       α)Χρόνος  Αφήγησης  <  Χρόνος  Ιστορίας  ( ο  αφηγητής  συμπυκνώνει / συστέλλει  το  χρόνο,  παρουσιάζει  συνοπτικά  γεγονότα  που  έχουν  μεγάλη  διάρκεια ).  Αυτό  επιτυγχάνεται  με  τις  τεχνικές  της  ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗΣ,  της  ΠΑΡΑΛΕΙΨΗΣ,  της  ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ,  της  ΕΛΛΕΙΨΗΣ  ή  του  ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΥ  ΚΕΝΟΥ                                                                                                                  β) Χρόνος  Αφήγησης  >  Χρόνος  Ιστορίας  (  ο  αφηγητής  επιμηκύνει / διαστέλλει  το  χρόνο,  παρουσιάζει  αναλυτικά  γεγονότα  που  διαρκούν  ελάχιστα ).  Αυτό  επιτυγχάνεται  με  την  τεχνική  της  επιβράδυνσης                                                                                                                                          γ)  Χρόνος   Αφήγησης  =  Χρόνος  Ιστορίας  ( συνήθως  σε  διαλογικές  σκηνές )

ΧΡΟΝΙΚΗ   ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ

Καθορίζεται  από  τα  πανομοιότυπα  συμβάντα,  τις  επαναλήψεις  γεγονότων  που  επανεμφανίζονται  με  τον  ίδιο  ακριβώς  στερεότυπο  ή  διαφορετικό  τρόπο  διατύπωσης.  Στην  πρώτη  περίπτωση  γίνεται  λόγος  για  μοτίβο.