ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΣ  -  ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ

Είναι  ο  σκεπτόμενος  άνθρωπος,  αυτός  που  ασκεί  τη  διανοητική  λειτουργία  για  να  αναζητήσει  την  αλήθεια  σε  χώρους  δύσκολα  προσπελάσιμους,  όπως  η  κοινωνία,  η πολιτεία,  ο  πολιτισμός,  η  ηθική,  η  γνώση,  το  πνεύμα.  Είναι  αυτός  που  έχει  συνείδηση  των  ηθικών  και  πνευματικών  υποχρεώσεών  του  και  τις  επωμίζεται  με  τρόπο  που  ωφελεί  τον  Άνθρωπο.  Ταυτόχρονα,  είναι  εκείνος  που  με  την  παρουσία  του  πραγματώνει  τον  ορθό  λόγο  και  την  αισθητική.

Δραστηριοποιείται  σε  ποικίλους  χώρους  πνευματικής  δραστηριότητας.  Είναι  ο  επιστήμονας,  ο  καθηγητής  πανεπιστημίου  αλλά  και  ο  πτυχιούχος  ανώτερης  ή  ανώτατης  σχολής,  ο  καλλιτέχνης,  ο  λογοτέχνης,  ο  μουσικός,  ο  ζωγράφος,  ο  γλύπτης,  ο  σκηνοθέτης,  ο  ηθοποιός,,  ο  κριτικός,  ο  δημοσιογράφος,,  ο  πολιτικός,  ο  κληρικός,  ο  φιλόσοφος,  ο  δάσκαλος  που  προβληματίζεται  με  κριτικό  πνεύμα  πάνω  σε    προβλήματα  της  ζωής,  που  παρατηρεί,  αναλύει,  αποκαλύπτει  τις  αιτιώδεις  σχέσεις,  που  προχωράει  τη  γνώση  καταπατώντας  τα  δεδομένα,  ανοίγει  και  φωτίζει  το  δρόμο,  δίνει  ελπίδα  για  το  μέλλον.

Διακριτικά  χαρακτηριστικά  του  πνευματικού  ανθρώπου  είναι :                                                                                                                                         πνευματικά,  η  ανώτερη  μόρφωση,  η  πνευματική  καλλιέργεια,  η  πλήρης  επιστημονική  κατάρτιση,  η  έλλειψη  δογματισμού  και  πνευματικών  αγκυλώσεων,  η  απαλλαγή  από  προλήψεις  και  δεισιδαιμονίες  και  τελικά  η  αυτογνωσία. Η  διαρκής  αναζήτηση  της  αλήθειας  και  η  άσκηση  κριτικής  με  εφόδιο  τον  ορθό  λόγο.  Η  απαλλαγή  από  την  πλάνη.   Πολιτιστικά,  είναι  η  αμφίδρομη  σχέση  του  με  τον  πολιτισμό,  αφού  γνωρίζει  και  σέβεται  τον  παραδομένο  αλλά  και  δημιουργεί  ο  ίδιος  πολιτισμό,  που  σέβεται  τους  διαχρονικούς  αισθητικούς  κανόνες.   Ηθικά,    είναι  οι  ηθικές  αρχές  που  διέπουν  τη  σκέψη  και  τη  ζωή  του,  η  υψηλή  αίσθηση  της  δικαιοσύνης,  η  πίστη  στην  αξία  του  ανθρώπου,  τα  αισθήματα  θαυμασμού,  αγάπης  και  αλληλεγγύης  προς  τον  άνθρωπο  και  τα  δημιουργήματά  του,  η  αισιοδοξία  και  η  ελπίδα  για  το  καλύτερο.   Κοινωνικά,                                                                                                                                       είναι  οι  κοινωνικές  αρετές,  που  τον  ενσωματώνουν  στο  κοινωνικό  σύνολο,  εντάσσουν  το  προϊόν  της  σκέψης  του  στην  υπηρεσία  του  γενικού  καλού,  του  αφαιρούν  την  εγωιστική  εσωστρέφεια  και  προάγουν  την  ανεκτικότητα  στο  «άλλο»,   τη  διαλλακτικότητα  μαζί  του  και  την  αλτρουιστική  διάθεση  να  διορθώσει  τα  κακώς  κείμενα  επιστρατεύοντας  την  ισχυρή  βούληση,  το  θάρρος,  την  παρρησία,  τη  γενναιότητα.    Πολιτικά,  είναι  η  υιοθέτηση  των  δημοκρατικών  κριτηρίων  της  ισότητας  και  αξιοκρατίας  για  την  κριτική  των  πολιτικών  πραγμάτων,  η  ενεργός  συμμετοχή  του  στις  πολιτικές  διαδικασίες  και  η  προσπάθειά  του  να  συνδέσει  τις  πολιτικές  επιλογές  κάθε  ανθρώπου  με  την  ευτυχία  του.

ΠΟΙΟΙ  ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ  ΕΠΙΤΑΣΣΟΥΝ ΤΗΝ  ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ  ΤΟΥ  ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥ

Το  υψηλό  πνευματικό  επίπεδο   που  διαθέτει   λόγω  της  επίπονης  προσωπικής  προσπάθειάς  του  και  της  έμμονης  διάθεσής  του  για  εμβάθυνση  και  σκεπτικισμό  τον  οδηγεί  σε  ορθές,  συνήθως,  αποφάσεις.                                                                                                                                        Η  δημόσια  αναγνώριση  που  απολαμβάνει  του  επιτρέπει  την  εύκολη  πρόσβαση  στα  μέσα  μαζικής  ενημέρωσης  και  την  κοινοποίηση  των  απόψεών  του  σε  επίκαιρα  και  καίρια  ζητήματα,  ώστε  να  έρθει  σε  επαφή  με  το  ευρύ  κοινό.   Η  επαφή  αυτή  επηρεάζει  έντονα  την  κοινή  γνώμη  λόγω  της  δύναμης  του  κύρους  που  διαθέτει. 

Οι  τρόποι  δράσης  ποικίλλουν : άρθρα,  συμμετοχή  σε  εκπομπές,  εκδοτικές  προσπάθειες,  διαλέξεις,  συναντήσεις  με  πολιτικούς  ηγέτες  αλλά  και  ενεργοποίηση  άλλων  σημαντικών  και  απλών  αλλά  συνειδητοποιημένων  ανθρώπων.

Ο  ΡΟΛΟΣ  ΤΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Διαφωτιστικός - παιδαγωγικός: Η  εξειδικευμένη  γνώση  και  ευρυμάθεια  που  διαθέτει  του  επιτρέπει  να  καλλιεργεί  τη  διορατικότητά  του  και  να  διατυπώνει  ρηξικέλευθες  ,  πρωτοποριακές  ιδέες.   Οι  χαρισματικές  ιδιότητές  του  τού  δίνουν  το  δικαίωμα  αφ’ ενός  να  απλοποιεί,  να  εκλαϊκεύει  τη  γνώση  που  κατέχει  και  αφ’ ετέρου  να  πληροφορεί  έγκυρα  την  κοινή  γνώμη.  Επιπλέον,  εισάγει  έναν  καινούργιο  τρόπο  σκέψης,  που  στηρίζεται  στην  αμφισβήτηση  και  την  απόδειξη  του  ορθού.  Έτσι,  υποβάλλει  σε  λογικό  έλεγχο  κάθε  γνώμη,  δική  του  ή  ξένη,  διατηρεί  το  πνεύμα  σε  εγρήγορση  και  κατακτά  την  καθαρή  αλήθεια  του  εαυτού  και  του  άλλου,  μακριά  από  προκαταλήψεις  και  χειραγώγηση.  Ακολούθως,  η  κριτική  που  ασκεί  είναι   βέβαιη,   εποικοδομητική  και  άκρως  αποκαλυπτική,  αφού  φανερώνει  αιτιώδεις  σχέσεις  και  αληθινές  προθέσεις.  Το  αποτέλεσμα  είναι  ο  δημόσιος  προβληματισμός,  η  πνευματική  ανύψωση  της  κοινωνίας,  και  κατά  συνέπεια  η  κοινωνική  ευαισθητοποίηση  και  αφύπνιση  των   πολλών.

Υποδειγματικός :  Η  ηθική  ακεραιότητα  και  το  αδούλωτο  φρόνημα  που  διαθέτει,  η  επίγνωση  της  επιρροής  που  ασκεί  με  την  άποψή  του,  η  αποσύνδεσή  του  από  υλικά  και  κοινωνικά  ανταλλάγματα  και  η  εναρμόνισή  του  με  το  κοινό  καλό  τον  καθιστούν  λαμπρό   υπόδειγμα  ζωής,  σκέψης  και  συμπεριφοράς,  που  δείχνει  το  δρόμο  σε  περιόδους  συγκεχυμένες.  Με  το  παράδειγμά  του  ωθεί  στην  προσήλωση  στις  αρχές  της  ηθικής  ελευθερίας  και  της  κοινωνικής  δικαιοσύνης,  οδηγεί  σε  κοινωφελείς  δραστηριότητες  και  υπηρετεί  πανανθρώπινα  ιδανικά.

ΑΙΤΙΑ  ΑΝΕΠΙΤΥΧΟΥΣ  ΔΡΑΣΗΣ  ΤΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Φίμωση  του  πνευματικού  ανθρώπου  και  εξοστρακισμός  του  από  τους  σύγχρονους  χώρους  παραγωγής  σκέψης  και  λόγου  αλλά  και  ζύμωσης  της  κοινής  γνώμης.  Ο  προσφιλής  σε  αυτόν  χώρος  των  Πανεπιστημίων  δεν  εγγυάται  την  αξιοκρατία  και  άρα  την  ανάδειξη  πνευματικών  ηγετών,  που  υπερασπίζονται  την  ελεύθερη  κριτική  σκέψη  και  μάλιστα  τη  συνδέουν  άρρηκτα  με  τις  αιώνιες  ηθικές  αξίες.  Αλλά  και  ο  χώρος  των  ΜΜΕ  κατευθυνόμενος  από  κέντρα  οικονομικής  και  πολιτικής  εξουσίας  προτιμά  να  συντηρεί  τον  κοινωνικό  κομφορμισμό  εξοστρακίζοντας  τη  γνήσια  σκέψη  παρά  να  αγκαλιάσει  τον  κοινωνικό  προβληματισμό,  να  ωριμάσει  την  κοινωνική  συνείδηση  και , τελικά,  να  συμβάλλει  στον  κλονισμό  της  καθεστηκυίας  τάξης.

Αποστασιοποίηση  του  πνευματικού  ανθρώπου,  περιχαράκωσή  του  στην  ειδικότητα    και  την  πνευματική  αποστολή  του  χωρίς  το  βάρος  της  κοινωνικής  ευθύνης.  Η  υπερτίμηση  της  προσωπικότητάς  του,  ο  διανοητικός  αριστοκρατισμός  που  τον  διακατέχει  και  ο  φόβος , μήπως  η  επαφή  του  με  τις  κοινές  ανησυχίες  τον  υποβιβάσουν  πνευματικά,  η  απαισιόδοξη  διάθεση  και  η  μοιρολατρία  του  απέναντι  στις  προκλήσεις  και  τα  κοινά  προβλήματα  και  ο  ταυτόχρονος  φόβος  να  αναλάβει  κοινωνική  ευθύνη,  αλλά  και  η  αυτάρεσκη  σχέση  του  με  τη  γνώση,  που  τη  θεωρεί  προνόμιο  λίγων  και  με  ακατάληπτο   λόγο  την  περιορίζει  στις  τάξεις  των  εκλεκτών  επαϊόντων,  τον  απομακρύνουν  από  την  υποχρέωση  της  συμμετοχής  στα  κοινωνικά  δρώμενα  και  το  δικαίωμα  να  συμβάλλει  στη  βελτίωσή  τους.

Άγονη  δραστηριοποίηση  του  πνευματικού  ανθρώπου,  με  σκοπό  την  εξυπηρέτηση    εξατομικευμένων  συμφερόντων  και  την  υποταγή  στην  ύλη,  τον  επαγγελματικό  κομφορμισμό  που  φροντίζει  για  την  ασφάλεια  του  επαγγέλματος  και  την  εξασφάλιση  πρόσθετων  εισοδημάτων  αλλά  και  τη  ματαιοδοξία  να  θέλει  να  εντυπωσιάσει   με  άγονη  αμφισβήτηση  και  στείρο  αρνητισμό,  με  ανεύθυνες  κενολογίες.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΤΗΣ  ΣΙΩΠΗΣ  ΤΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Άμεσα  η  κοινή  γνώμη  μένει  χωρίς  πνευματικά  στηρίγματα,  χωρίς  πνευματική  άσκηση,  έτοιμη  να  υποδουλωθεί    και  να χειραγωγηθεί  υιοθετώντας  υπεραπλουστευμένες  κρίσεις  δημαγωγών  και  λαϊκιστών,  που  δεν  ανταποκρίνονται  στην  αλήθεια  αλλά  εγκλωβίζουν  τη  μάζα  σε  ιδεολογικά  στεγανά,  απομακρύνουν  το  ενδεχόμενο  ελέγχου  των  αυθαιρεσιών  και  της  αναποτελεσματικότητας  της  εξουσίας  και  άρα  το  ενδεχόμενο  επίλυσης  των  κοινωνικών  προβλημάτων.

Ο  ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ  ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Είναι  ο  πολιτικός  που  στο  πλαίσιο  του  αξιώματός  του  και  ανεξάρτητα  από  ιδεολογικές  παραμέτρους  που  καθορίζονται  από  την  ένταξή  του  σε  συγκεκριμένους  πολιτικούς  σχηματισμούς  λαμβάνει  εκείνες  τις  αποφάσεις,  που  αποβλέπουν  στο  συλλογικό  συμφέρον.                                                                                                                                                        Τα  χαρακτηριστικά  αυτού  του  πολιτικού  προσώπου  είναι  οι  επαρκείς  σφαιρικές  γνώσεις  για  την  υφή  των  εθνικών  και  διεθνών  προβλημάτων  που  καλείται  να  εξυπηρετήσει,  αλλά  και  η  πολυδιάστατη  πληροφόρησή  του  για  εσωτερικά  και  διεθνή  τεκταινόμενα.                                                                                                                                                    Παράλληλα,  απαιτείται  βαθιά  γνώση  των  οργανωτικών  δομών  του  πολιτικού  συστήματος,  διαρκής  ενημέρωση  για  τις  νέες  πολιτικές  θεωρίες,  που  διατυπώνονται  από  την  παγκόσμια  πολιτική  διανόηση,  και  για  τα  πολιτικά  προγράμματα  και  τις  αποφάσεις  που  έχουν  ληφθεί  στο  παρελθόν  από  προηγμένα  κράτη  για  την  επίλυση παραπλήσιων  ζητημάτων,  ώστε  να  κατανοήσει  και  να  επιλέξει  τις  κατάλληλες  μεθόδους  που  θα  συμβάλλουν  στην  επίλυση  των  προβλημάτων  που  υπάρχουν.                        Ταυτόχρονα,  αυτονόητη  είναι  η  συνεχής  αξιολόγηση  θεωριών  και  μέτρων  με  αίσθημα  πολιτικού  ρεαλισμού,  χωρίς  δογματισμούς  και  ιδεολογικές  αγκυλώσεις  και  η  ανενδοίαστη  συνεργασία  με  εκείνα  τα  οικονομικά  και  πολιτικά  κέντρα  εξουσίας  που  προωθούν  το  συλλογικό  συμφέρον.                                                                                                          Βέβαια,  όλα  τα  παραπάνω  πρέπει  να  στερεώνονται  σε  στέρεο  αξιακό  κώδικα   που  βασίζεται  στα  ανθρωπιστικά  ιδεώδη,  ώστε  να  απεμπολεί  πελατειακές  σχέσεις  και  διαπλεκόμενα  συμφέροντα  και  να   υπηρετεί  πρόθυμα  το  καθολικό  συμφέρον.                         Η  ακλόνητη  ηθική  στάση  του  πολιτικού  προεξοφλεί  την  αποδοχή  του  τιμήματός  της,  μια  και  είναι  πιθανό  να  τον  φέρει  αντιμέτωπο  με  εσκεμμένα  εμπόδια  από  όσους  επιθυμούσαν  ευνοϊκή  στάση  προς  τα  ίδια  συμφέροντα,  να  τον  κρατήσει  στάσιμο  ή  να  τον   απομακρύνει  από  την    πολιτική  του  σταδιοδρομία,  ακόμα  και  να  υποστεί  διώξεις  ή  απειλές  για  την  ίδια  τη  ζωή  του.

Η  ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ  ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Ένα  από  τα  αρνητικά  χαρακτηριστικά  των  πολιτικών  προσώπων  είναι  η  υποκριτική  στάση  τους,  αφού  οι  ανθρωποκεντρικές  εξαγγελίες  τους  έρχονται  σε  αντιπαράθεση  με  τις  υπονομευτικές  ενέργειές  τους.                                                                                                                                   Τούτο  οφείλεται  αφ’ ενός  στον  τυχοδιωκτισμό  και  την  κερδοσκοπία  που  τους  διακρίνει,  εξ’  αιτίας  του  οποίου  ανάγει  την  ψηφοθηρία  και  την  υστεροφημία  σε  πολιτικές  προτεραιότητες,  αφ’ ετέρου  ίσως  στον  πολιτικό  ρεαλισμό  που  κατευθύνει  τις  επιλογές  του,  ο  οποίος  αποδέχεται  την  κυριαρχία  του  δίκαιου  της  πυγμής  στα  διεθνή  πολιτικά  δρώμενα  και  προσπαθεί  για  τις  λιγότερες  δυνατές  εθνικές  και  οικονομικές  απώλειες.