ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

   AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Σημαντικός  νεοέλληνας  πεζογράφος,  κορυφαίος  διηγηματογράφος,  κυριότερος  εκπρόσωπος  του  ηθογραφικού  διηγήματος.  Βαθύτατα  θρησκευόμενος,  απόκοσμος  και  μελαγχολικός,  μοναχικός,  ταπεινός  και  ολιγαρκής.  Συντηρητικός  και  επιφυλακτικός.  Κοσμοκαλόγερος.                                                                                                                                                        Τα  θέματά  του  σχετίζονται  με  το  θρησκευτικό  βίο,  τη  λαική  παράδοση  και  το  νησιωτικό  περιβάλλον.  Οι  ήρωές  του  είναι  άνθρωποι  του  λαού  της  υπαίθρου  απλοί,  ταπεινοί  και  φτωχοί. Όπως  έχει  διατυπωθεί,  είναι  άνθρωποι  καθημερινοί  που  πάσχουν  συχνά  απλώς  και  μόνο  επειδή  ζουν.                                                                                                                                                     Βάση  των  διηγημάτων  του  είναι  η  ηθογραφία.  Συνυφαίνεται,  όμως,  με  στοιχεία  ψυχογραφικά,  κοινωνικά,  ρεαλιστικά  και  αρκετές  φορές  λυρικά.                                                           Η  γλώσσα  των  πεζογραφημάτων  του  είναι  ιδιόμορφη:  στους  διαλόγους  χρησιμοποιείται  η  ομιλούμενη  λαική  γλώσσα  με  ιδιωματισμούς  της  Σκιάθου,  στην  αφήγηση  βάση  είναι  η  καθαρεύουσα  με  πολλά  στοιχεία  της  δημοτικής,  στις  περιγραφές  χρησιμοποιείται  η  καθαρεύουσα  και  γενικά  ο  συγγραφέας  χρησιμοποιεί  λέξεις  της  αρχαίας  ελληνικής  και  της  εκκλησιαστικής  παράδοσης.                                                                        Έγραψε  μυθιστορήματα,  κυρίως  διηγήματα,  ποιήματα  και  άρθρα.  Τα  έργα  του  διακρίνονται  σε  σκιαθίτικα  και  αθηναικά.

ΤΟ  ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ  ΤΗΣ  ΦΩΚΙΑΣ

Ανήκει  στα  όψιμα  έργα  του  και  θεωρήθηκε  ένα  από  τα  αριστουργήματα  της  νεοελληνικής  πεζογραφίας.  Είναι  ηθογραφικό  διήγημα,  όπου  συνυπάρχουν  ο  ρεαλισμός  με  πολλά  και  θαυμάσια  λυρικά  στοιχεία.

Ενότητες:  α) Κάτω  από  τον  κρημνόν….κοίλωμα  του  κρημνού                                                                                                   β)Μια  γολέτα…την  παρουσία  της     γ)Καθώς  είχε  νυκτώσει…οι  καημοί  του  κόσμου

Τίτλος:  Δεν  προιδεάζει  για  το  θάνατο,  προσελκύει  το  ενδιαφέρον  και  μένει  αδιάπτωτο  μέχρι  το  τέλος,  προβάλλει  το  λυρικό  στοιχείο

Μοιρολόι  της  φώκιας:  αιφνιδιάζει  τον  αναγνώστη,  αναφέρεται  στο  παρόν,  στα  λόγια  του  ενυπάρχει  το  λυρικό  και  γνωμικό  στοιχείο,  αναφέρεται  σε  κορίτσι  μικρό,  τραγουδιέται  από  πρόσωπο  μη  συγγενικό,  δημιουργεί  ατμόσφαιρα  λυρική,  εξωπραγματική,  ονειρική ,  αποτελεί  θαυμαστό  εύρημα  ως  λογοτεχνικό- τεχνικό  μέσο

Οι  κατηγορίες  θεμάτων  διαπλέκονται  για  να  δείξει  ότι  ζωή  και  θάνατος  συνυπάρχουν,  για  να  προοικονομήσει  την  κατάληξη  του  διηγήματος,  για  να  χρησιμοποιεί  την  αντίθεση  ζωής-  θανάτου  ως  εκφραστικό  μέσο

Η  γλώσσα  αποτελεί  σύνθεση  λέξεων  και  τύπων  της  δημοτικής,  της  λόγιας  ή  της  αρχαίας  ,  παρεμβάλλονται  διαλεκτικές  λέξεις  και  φράσεις  και  χρησιμοποιείται  ο  μακροπερίοδος  λόγος.  Το  ύφος  είναι  γλαφυρό  (  πλούσιο  λεξιλόγιο   και  μεταφορές )  και  παραστατικό (  πολλές  και  ποικίλες  εικόνες  )

Αφηγηματικός  τρόπος  :  διήγηση   (έμμεση  αφήγηση  )

Χρόνος  αφήγησης:  συμπίπτει  με  το  χρόνο  της  ιστορίας                                                                                                     Ρυθμός  της  αφήγησης:  ακολουθείται  η  φυσική,  χρονολογική  σειρά  των  γεγονότων  εκτός  μιας  μόνο  αναδρομικής   αφήγησης.  Παρατηρούνται ,επίσης,  ως  στοιχεία  αφηγηματικής  τεχνικής  η  προσήμανση  και  η  προοικονομία

Ο  αφηγητής  είναι  αμέτοχος  στην  ιστορία  ( αφήγηση  με  μηδενική  εστίαση ). Παρουσιάζει  τα  γεγονότα  αντικειμενικά  και  απρόσωπα ( αφηγείται  σε  γ’  πρόσωπο.                   Είναι  αντικειμενικός  παρατηρητής,  αποστασιοποιημένος  από  την  ιστορία. Αφήνει  να  μιλήσουν  τα  ίδια  τα  γεγονότα  και  οι  πράξεις  των  προσώπων.  Έτσι,  ο  αναγνώστης  μένει  ανεπηρέαστος  και  σχηματίζει  δική  του  γνώμη.

Τα  πλαίσια  του  χρόνου  και  του  τόπου  δίνονται  συγκεκριμένα,  με  ακρίβεια  ως  προς  τη   στιγμή  και  τη   μεταβολή.

Η  εικονοπλασία  είναι  εξαίρετη:  εικόνες  ρεαλιστικές,  λυρικές,  εξωπραγματικές  που  διακρίνονται  σε  κινητικές,  στατικές,  οπτικές,  ακουστικές  και  αναπαριστούν  τη  ζωή,  το  θάνατο,  τη  φθορά,  την  άψυχη  φύση,  το  ζωικό  βασίλειο,  τις  ασχολίες  των  ανθρώπων.